خداوند بود و من و تو

                          تنهای تنها                                   

 ساقه ات در تمام وجود خاکی ام ريشه

 دوانده بود که آن ناشناس از راه رسيد 

 تو را چيد و با خود به آن شب خيس پراز شهوت برد 

 در زير پيکر سنگين آن ناشناس از فرط لذت و درد !

  به خود می پيچيدی

                                 که ناگهان                                                           

  قطرات خون ساقه معصومت را آلود

  و آن هنگام بود که ريشه نيمه جانت خشکيد

  و علفهای هرز وجود خاکی مرا پر کرد

  عشق برای هميشه مرد....

                                    و خداوند برای آن ناشناش نام انسان را برگزيد